همین یک قلم

 داشتم فکر می‌کردم به اینکه چقدر قبول داشتن یک ایدئولوژی آرامش‌دهنده است. اینکه مسئولیتی روی شانه‌ی ما نیست و خدایی هست که حواسش به همه چیز باشد و نگذارد دست کم عاقبت کار بد تمام شود. به محض اینکه شک و تردید راه بدهی و سوال‌ها از در و دیوار روانه‌ی ذهنت شوند، با آرامش باید خداحافظی کتی. البته این آخر کار نیست، بهرحال بعضی از آن سوال‌ها می‌روند تا عمق ذهن و جان ما رسوخ می‌کنند و تا بخواهیم تصمیم بگیریم که با آن چه کنیم تبدیل می‌شوند به جهت روز و شب و معنای زندگی‌مان. و در این معنا همیشه آرامش هست، آرامش کنجکاوی، آرامش قلبی رقیق داشتن، آرامش چرا ایرانی بودنم را دوست دارم، آرامش چرا آزاد بودن زیباست، چرا حتی فکر کردن به آزاد بودن خودش آزادی‌بخش است، تیدیلت می‌کند به کسی دیگر. 

همین یک قلم، یعنی داشتن معنا برای زندگی، خودش از هزار پوچی و امید توخالی بستن بهتر است. مبارک هرکه داردش. 

همان بچه‌ی دیروز

قرار بود برداشتم را از زن زندگی آزادی شرح بدهم و باقی حرف‌های قلمبه شده در دلم. 

اما حالا نشسته‌ام و زندگی خودم را خیلی شخصی گذاشته‌ام پیش چشمم و می‌بینم چه‌بسیار دروغ‌ها و سکوت‌ها در اطرافم، که بی‌قرارم می‌کند و مشکوک. و از خودم می‌پرسم آیا این انقلاب درونی است یا بیرونی یا توامان با هم و در کنش با یکدیگر؟ راست است که شجاع‌ترم از دیروز و عصبانی‌تر هم. کم‌تحمل‌تر هم. راست است که راست برای همه اولویت اول نیست. بعضی‌ها دوست دارند زندگی دروغی آرامی داشته باشند. انگار زندگی محلی برای آرامش ابدی است، یا اینکه توفان همیشگی است. 

و من، من همان بچه‌ی لجباز و عصبانی دیروزم. در اتاقم را محکم میبندم و آنقدر می‌نویسم تا حالم خوب شود. تا خودم را داغان کنم نه آرامش مستدام دیگران را. این‌طور است که زندگی به خواب فرو می‌رود و آزادی به نوشتن در اتاقتان خلاصه می‌شود و از زن اگر می‌پرسید، چشمانتان را کمی بیشتر بمالید، آنها را همه‌جا می‌بینید. 

آسمان‌‌ِ پشتِ شاخه‌ها

یک روز وقتی درختانِ تیرکشیده در برابر باد،

برگ‌های زرد و قرمز پاییزشان را مثل جواهر از گوش و گردن خود باز می‌کنند،

زمین ثروتمند و زیبا خواهد شد!

و آسمان، شفاف‌تر از همیشه واقعیتش را از پس شاخه‌ها فریاد خواهد زد.

و هیچ قدمی نخواهد توانست بی‌صدا تنِ نحیفِ برگ‌ها را خرد کند، هرگز.