درست از بیست و یکم آبان نتوانسته‌ام وارد اینجا شوم. اعتیاد من به خواندن و وبلاگها جای خود، زیادتر بودن دوستان مجازی از واقعی هم‌ بهمچنین، ولی تصور خرابی سرویس بیان و انتظار و بعد فهمیدن اینکه خیلی وبلاگ‌ها به‌روز‌ شده‌اند دیگر واقعا حالم را گرفت. نمی‌دانم چه خبر است، اروپا نیم‌بند راه می‌دهد، هند و سنگاپور و حتی‌ ترکیه نه. قاره‌ی ‌آمریکا  که دیگر جای خود دارد. 

باشد، من هم توفیق اجباری را غنیمت میشمرم و حرفهای باد کرده در این کله را هم برای خودم می‌نویسم. آره، قرار بر نوشتن باشد روی کاغذ ساندویچی هم‌ میشود نوشت، ای شبکه‌ی اجتماعی مشکوک!