مشق ۱۸: پس از خشم و پذیرفتن مسئولیت

آتش خشم که فرو نشست می‌بینی این نقشه را بر قالی زندگی کسی جز خودت نبافته. می‌بینی دست‌هایت را که هتوز آویزان نخ و پشم دار چوبی است و هنوز می‌زند و می‌تند. فکر می‌کنی از بافتن که نمی‌شود دست کشید، پس طرح را باید عوض کرد. مسئولیت را باید پذیرفت و این میانه چه‌کسی جز خودت؟ چه نیرویی مطمئن‌تر از صدای خودت که بگوید آن‌موقع برای خودش درست بود و حالا تجربه کردم، فهمیدم، و اگر اشتباه کرده‌ام از حالا راه دیگری به اختیار خودم انتخاب می‌کنم. چه فرقی دارد که چندبار اشتباه می‌کنم وقتی آدم‌های اتوکشیده و توخالی و مدعی را دوست ندارم؟ چه فرقی دارد چه طرحی می‌زنم تا جایی که می‌زنم؟

همین دیگر. پذیرای اتفاق‌ها و رخدادهایی باشید که دوست نداشتنی‌اند. قبول کنید می‌شود به‌عهده‌شان گرفت، نه بعنوان تقصیر و پشیمانی و خدای‌نکرده شرم! بلکه برای رهایی و آزادی از بند دیگران. از انتظاراتی که برآورده نکرده و حالاحالاها هم نخواهند کرد؛ چون اصلا چنین مسائلی به ذهنشان خطور نمی‌کند. حالا باید وقت بگذارید و پیر شوید و بحث کنید شاید به تفاهم رسیدید. یا اینکه بفهمید راه مراقبت از خودتان در آینده چه‌باشد راضی‌ترید. مسئولیت فردی در قبال رضایت خودتان را قبول کنید. در این‌صورت باز هم ممکن است وقتی که باتری فردیت و رضایتتان شارژ بود بخواهید دوباره مذاکره و میاحثه را امتحان کنید و گذشت و عاشق‌پیشگی را. اما تا وقتیکه زخم دارید، غمگینید و از تمام گوشه‌های زندگی بریده، خیلی ممکن است که مثل یک گوشی همراه ضمن ارسال پیام‌کوتاه کوتاهی به‌کل خاموش شوید. 

از پسِ خشم، هنوز خشمِ زیرِخاکستر موجود است.

دور می‌شوم، دود می‌شوم

این دنیا هیچوقت جایی برای من ندارد، نداشته‌ هم.  فقط گاه‌به‌گاه خیالی!

مشق ۱۷: سَخت‌پوستِ نَرم‌تَن

خب باید بنویسم، هرچند که مطمئن نیستم از چه یا چطور. فکر می‌کردم دوران درک و کشف حقیقتم تمام شده باشد. ولی حقیقت‌های کهنه و نخ‌نمایی هستند که باز از جایی می‌خورند صاف توی صورت آدم. مثلا بی‌هدفی. فکر نکنید الزاما آدم بی‌هدف آدم بدی است. من بی‌‌هدف یا بی‌خواسته‌ام و نیت بدی هم در کارم نیست. حتی خودم خبر ندارم که هدفم در واقع هدف نیست یا چه می‌دانم نامرئی یا تعریف‌نشده یا خیلی دقیق که بخواهیم درباره‌اش صحبت کنیم، خیلی کلی است. هدفی که خبلی کلی است یعنی مرز و چارچوب ندارد. مثلا: من می‌خواهم آدم خوبی باشم، من میخواهم کمک کنم، من کسی را دوست دارم که مهربان باشد. تمام این جمله‌ها در موقعیتی از دهان من بیرون آمده، بعضی شاید بارها و در موقعیت‌های بسیار. همکاری داشتم که می‌گفت هنوز عطش کار کردن داری. رئیس الانم می‌گوید باید با استراتژی کار کنی. معلم زبانم پرسیده بود واقعا فکر می‌کنم مهربان بودن شریک زندگی یک شرط کافی است؟ 

دارم خم می‌شوم. میله‌ی منعطفی بودم و هستم و شاید به هر شکلی تن بدهم. مشکل این است که شکل گرفتنم بی‌هدف است. آدم‌ها برایشان سوال است که چرا وارد کاری می‌شوم که مربوط به من نیست، یا چرا وقت می‌گذارم. می‌پرسند برای موفقیت شخصی این کار را می‌کنم؟ می‌گویند می‌دانم که اینطور سخت کار کردنم دیده و تقدیر نمی‌شود؟ بعد وقتی به درون خودم رجوع می‌کنم می‌بینم که فکرم درگیر شده و تنها دارد به سوالهایش پاسخ می‌دهد. میبینم که یک سایه هر از چندی خودش را می‌اندازد روی سرم و‌ من نسبت به همه‌چیز دیگر بی‌اهمیت می‌شوم. رفتارهای اعتیادگونه نشان می‌دهم و رها کردن یک کار و انجام کاری متفاوت برایم سخت است. مشکل هدف خیلی خیلی کلی همین است دیگر. از دید خودت داری کمک می‌کنی، انگیره داری و احساس مرتبط بودن می‌کنی. به محض اینکه کسی بگوید بس است همه‌چیز به هم میریزد. فداکاری، حتی ناآگاهانه، این ضرر را در پی دارد که شخص آخرِ آخر دست خالی است برای خودش و همه‌ی انرژی‌های خوب زندگی مثل یک شعر یا تصویری گنگ در میان ابرهای آسمان فقط برای خودش انفاق افتاده. هدف داشتن یعنی فکر کردن و تصور کردن یک چیز خیلی خاص برای خود خودت در دنیایی که هیچ‌کسی نیست که کمکی از تو بخواهد!

قبلا هم به من گفته‌اند یا فهمیده‌ام یادم نیست، همراه رشد قدرت و امکانات بیشتر می‌آید، یعنی اگر امروز به فکر خودت نباشی، فردا موقعیت‌هایت را از دست می‌دهی یا امکان نگهداری شرایط و حفظ اوضاع مطلوب برایت سخت‌تر می‌شود. به زبان کتاب روانشناسی که می‌خوانیم، این یعنی من گرفتار تله‌ای از زندگی هستم و این الگوی کمک به دیگران و نادیده‌گرفتن نیازهای خودم را به غلط تکرار می‌کنم. کتاب نوید می‌دهد که زندگی خود را دوباره بیافرینید!! اما من کمابیش مثل نوجوانی‌ام که دوست داشتم تی‌شرت‌هایم عکس کارتون رویش داضته باشد و جوراب نازک زنانه را پس می‌زدم، اصرار دارم که تله‌هایم را دوست دارم! به کسی نمی‌دهم! میدانم من و تله و قالب پنیر اول چپ‌چپ هم را نگاه می‌کنیم و بعدها شاید عادی‌تر شویم با هم. هرچه باشد من حاضرم هر شکلی بگیرم! اما لطفا به این مسئله دقت داشته باشید، هنوز هدف من خیلی کلی است و نیاز من که به‌دلیل گرفتار بودنم در تله نادیده گرفته شده، هنوز هم کمک کردن و مفید بودن است. هنوز کارتون و نقاشی‌های کارتونی را دوست دارم و هنوز جوراب زنانه را نمی‌پوشم، حتی اگر پیرهن پوشیده باشم!